Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Δεν υπάρχει ίσως τίποτε πιο επώδυνο από το να νιώθεις ότι δεν σε χρειάζεται κανείς γιατί κάποια αρρώστια ή η ανεργία ή κάτι παρόμοιο σε αχρηστεύει και σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι παραπανίσιος στο κοινωνικό σύνολο.
Μια φορά ένιωθα έτσι, λόγω αρρώστιας που φοβήθηκα ότι δεν θα γινόμουν καλά και δεν λυπόμουν τόσο που δεν θα γινόμουν καλά, όσο γιατί δε θα χρησίμευα σε τίποτα.
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που θέλουν το κορμί τους να καεί και να γίνει στάχτη. Γιατί να μην ανακυκλωθεί στη Φύση; Το σώμα μας τήραμε απ΄ το χώμα. Γιατί να μην το επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκει στην οργανική φύση; Η στάχτη είναι το πιο ουδέτερο, το πιο άχρηστο πράγμα στη φύση. Όλα τα αισθανόμενα όντα το αποφεύγουν.
Κάποιος γνωστός μου λυπόταν τον πατέρα του γιατί δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα.
-Τουλάχιστον έχει την υγεία του;
-Υγιής είναι, αλλά δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα.
Αυτό να το δουν εκείνοι που θεωρούν την κοινωνικότητα συμβατική και όχι έμφυτη.
Γιατί νιώθουμε έτσι αν δεν είναι έμφυτη η ανάγκη του να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας;; Γιατί θέλουμε να νιώθουμε ότι μας χρειάζονται, ότι κάπου είμαστε απαραίτητοι. Τί έχουν κάνει στις κοινωνίες τους και τις βλέπουν ως σύμβαση (κοινωνικό συμβόλαιο);
Δεν αντιπάθησα τίποτε πιο πολύ από τα λόγια "ουδείς αναντικατάστατος". Γιατί ουδείς αναντικατάστατος; Όλοι είμαστε μοναδικοί γι΄ αυτούς που μας αγαπούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου