Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Αξίζει να διαβάσεις τους στίχους του δημοτικού τραγουδιού "Πάτησαν κλέφτες το μαντρί", της περιοχής Γρεβενών, για να δεις με πόση καλαισθησία ο λαός μας στηλιτεύει το άδικο, χωρίς να κατεβαίνει σε χαμηλό επίπεδο, όπως συμβαίνει με τα αντίστοιχα τραγούδια άλλων παραδόσεων, ξένων προς την Ορθόδοξη Παράδοση του ελληνικού λαού!
"Πάτησαν κλέφτες το μαντρί./ Μας πήρανε το λάγι' αρνί, /πόχει το χρυσό μαλλί, /τ΄ ασημένια κέρατα."
Ο άγνωστος συνθέτης του εν λόγω τραγουδιού που αποδίδει θαυμάσια ο Νίκος Γκιουλέκας, δε θα καταδεχόταν να γράψει ένα τόσο όμορφο τραγούδι για να μιλήσει για κοινούς κλέφτες. Ούτε ο λαός μας με το αναπτυγμένο αισθητικό του κριτήριο θα αγαπούσε ένα τραγούδι που μιλάει για κοινούς κλέφτες.
Αν δεις τους στίχους του με αυτό το πνεύμα θα καταλάβεις ποιους κλέφτες υπονοεί το τραγούδι, όχι τους κατσικοκλέφτες που κλέβουν γιατί πεινάνε, αλλά εκείνους τους κλέφτες που σου αρπάζουν την ψυχή.
Η αρπαγή της ψυχής είναι προαιώνια ιστορία, από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάϊν σκότωσε τον αθώο Άβελ κι όταν επί Νώε είχαν εξαχρειωθεί όλοι οι άνθρωποι,πλην του Νώε.
Δείτε τους αρχαίους στίχους του Ιώβ, που εκφράζουν τον πόνο κάθε αδικημένου ανθρώπου: Πώς θά ΄θελα, λέει ο δυστυχισμένος Ιώβ, τα λόγια μου να γίνουν βιβλίο ή να σκαλιστούν στο βράχο και να χυθεί μέσα τους μολύβι! Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα, στο πρωτότυπο, γιατί με λίγη προσοχή γίνεται εύκολα κατανοητό:
" Ω και να εγράφοντο οι λόγοι μου!/ Να εντυπούντο εν βιβλίω./ Να ενεχαράττοντο επί βράχου / δια σιδηράς γραφίδος/ και μολύβδου δια παντός!/ Διότι εξεύρω ότι ζη ο λυτρωτής μου/ και θέλει εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς/ επί της γης./ Και αφού μετά το δέρμα μου/ το σώμα τούτο φθαρή/ πάλιν με τη σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν./ Τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί/ και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου,/ και ουχί άλλος./ Οι νεφροί μου κατατήκονται εν τω κόλπω μου./(Ιώβ,κεφ.ιθ΄,23-27).
Αναρωτιέται κανείς, γιατί δεν μπορούσε ο Ιώβ να γράψει σε βιβλίο τα λόγια του; Ή εμείς σήμερα γιατί δεν μπορούμε να γράψουμε τα λόγια μας σε βιβλίο; Μπορούσε, αλλά μόνο για τις μέλλουσες γενεές. Το ίδιο όπως κι εμείς σήμερα, που το καλό βιβλίο βρίσκει χίλια δυο προσκόμματα για να φτάσει στον αναγνώστη ή δε διαβάζεται από κανέναν. Στο σχολείο δεν μαθαίνουν το μαθητή να αγαπήσει το καλό βιβλίο, αλλά να το μισήσει.
Τρεις φίλοι του Ιώβ και η γυναίκα του προσπαθούν να τον κάνουν να παραδεχθεί ότι ο ίδιος φταίει για ό,τι έπαθε.Σου θυμίζει κάτι αυτό;Μήπως ο ελληνικός λαός σήμερα έχει την τύχη του δυστυχισμένου Ιώβ; "Ο Θεός με αδίκησε" απαντάει ο Ιώβ στους "φίλους του" και στη γυναίκα του που τον παροτρύνει να βρίσει το Θεό και να πεθάνει.
Γιατί ο ποιητής του Ιώβ βάζει στο στόμα του αυτούς τους λόγους; Πώς μπορεί να το πει αυτό ο Ιώβ που πιστεύει στο Θεό ως λυτρωτή του; Μήπως αν ο ποιητής δεν έκανε την υποχώρηση αυτή, δεν θα γινόταν η ιστορία του Ιώβ βιβλίο και δεν θα τη μάθαινε κανείς; Μήπως είναι μια υποχώρησε στους άρχοντες; Ενώ ο Δαβίδ, που ήταν βασιλιάς τολμάει και γράφει στον ψαλμό του, "άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν",(άρχοντες με κατεδίωξαν άδικα). Τα λόγια αυτά περιλαμβάνονται στη νεκρώσιμη ακολουθία και είναι τα τελευταία λόγια που απευθύνει ο νεκρός στους ζώντες, σαν το μάθημα που αποκόμισε στο σύντομο ταξίδι του σ΄ αυτή τη ζωή.
Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο για την προδοσία του Ιούδα. Ο Ιησούς που μας δίδει την εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς του μας δίδει ο ίδιος το παράδειγμα. Προσεύχεται πάνω στο σταυρό για τους σταυρωτές Του. Αποκαλεί με τρυφερότητα τον Ιούδα,φίλο, τη στιγμή που τον προδίδει φιλώντας Τον.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει σε μια επιστολή του, να μη ζητάμε απ΄ το Θεό να μας γλιτώσει από τα βάσανα, αλλά να μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να τα υπομένουμε, χωρίς να χάσουμε την πίστη μας και το ηθικό μας. Αυτός που έχει ακμαίο το ηθικό του δε φοβάται γιατί έχει το Θεό μέσα του.
Η οικονομική τρομοκρατία σε βάρος του λαού μας έχει αυτό το στόχο, να κάμψει το ηθικό του. Η άμυνα του καθενός από εμάς είναι η άμυνα του Λόγου του Θεού. Με την προσευχή και την ταπείνωση θα διατηρήσουμε δυνατό το πνεύμα μας και μαζί με το πνεύμα μας και το ανοσοποιητικό μας σύστημα, για να μην γίνουμε ευάλωτοι στις ασθένειες, που μας απειλούν.
Τίποτε δεν μας πάει πιο κοντά στο Θεό από την προσευχή και την ταπείνωση. Ας θυμούμαστε τα τελευταία λόγια που μας απευθύνουν οι νεκροί μας" Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν."
Αξίζει να διαβάσεις τους στίχους του δημοτικού τραγουδιού "Πάτησαν κλέφτες το μαντρί", της περιοχής Γρεβενών, για να δεις με πόση καλαισθησία ο λαός μας στηλιτεύει το άδικο, χωρίς να κατεβαίνει σε χαμηλό επίπεδο, όπως συμβαίνει με τα αντίστοιχα τραγούδια άλλων παραδόσεων, ξένων προς την Ορθόδοξη Παράδοση του ελληνικού λαού!
"Πάτησαν κλέφτες το μαντρί./ Μας πήρανε το λάγι' αρνί, /πόχει το χρυσό μαλλί, /τ΄ ασημένια κέρατα."
Ο άγνωστος συνθέτης του εν λόγω τραγουδιού που αποδίδει θαυμάσια ο Νίκος Γκιουλέκας, δε θα καταδεχόταν να γράψει ένα τόσο όμορφο τραγούδι για να μιλήσει για κοινούς κλέφτες. Ούτε ο λαός μας με το αναπτυγμένο αισθητικό του κριτήριο θα αγαπούσε ένα τραγούδι που μιλάει για κοινούς κλέφτες.
Αν δεις τους στίχους του με αυτό το πνεύμα θα καταλάβεις ποιους κλέφτες υπονοεί το τραγούδι, όχι τους κατσικοκλέφτες που κλέβουν γιατί πεινάνε, αλλά εκείνους τους κλέφτες που σου αρπάζουν την ψυχή.
Η αρπαγή της ψυχής είναι προαιώνια ιστορία, από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάϊν σκότωσε τον αθώο Άβελ κι όταν επί Νώε είχαν εξαχρειωθεί όλοι οι άνθρωποι,πλην του Νώε.
Δείτε τους αρχαίους στίχους του Ιώβ, που εκφράζουν τον πόνο κάθε αδικημένου ανθρώπου: Πώς θά ΄θελα, λέει ο δυστυχισμένος Ιώβ, τα λόγια μου να γίνουν βιβλίο ή να σκαλιστούν στο βράχο και να χυθεί μέσα τους μολύβι! Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα, στο πρωτότυπο, γιατί με λίγη προσοχή γίνεται εύκολα κατανοητό:
" Ω και να εγράφοντο οι λόγοι μου!/ Να εντυπούντο εν βιβλίω./ Να ενεχαράττοντο επί βράχου / δια σιδηράς γραφίδος/ και μολύβδου δια παντός!/ Διότι εξεύρω ότι ζη ο λυτρωτής μου/ και θέλει εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς/ επί της γης./ Και αφού μετά το δέρμα μου/ το σώμα τούτο φθαρή/ πάλιν με τη σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν./ Τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί/ και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου,/ και ουχί άλλος./ Οι νεφροί μου κατατήκονται εν τω κόλπω μου./(Ιώβ,κεφ.ιθ΄,23-27).
Αναρωτιέται κανείς, γιατί δεν μπορούσε ο Ιώβ να γράψει σε βιβλίο τα λόγια του; Ή εμείς σήμερα γιατί δεν μπορούμε να γράψουμε τα λόγια μας σε βιβλίο; Μπορούσε, αλλά μόνο για τις μέλλουσες γενεές. Το ίδιο όπως κι εμείς σήμερα, που το καλό βιβλίο βρίσκει χίλια δυο προσκόμματα για να φτάσει στον αναγνώστη ή δε διαβάζεται από κανέναν. Στο σχολείο δεν μαθαίνουν το μαθητή να αγαπήσει το καλό βιβλίο, αλλά να το μισήσει.
Τρεις φίλοι του Ιώβ και η γυναίκα του προσπαθούν να τον κάνουν να παραδεχθεί ότι ο ίδιος φταίει για ό,τι έπαθε.Σου θυμίζει κάτι αυτό;Μήπως ο ελληνικός λαός σήμερα έχει την τύχη του δυστυχισμένου Ιώβ; "Ο Θεός με αδίκησε" απαντάει ο Ιώβ στους "φίλους του" και στη γυναίκα του που τον παροτρύνει να βρίσει το Θεό και να πεθάνει.
Γιατί ο ποιητής του Ιώβ βάζει στο στόμα του αυτούς τους λόγους; Πώς μπορεί να το πει αυτό ο Ιώβ που πιστεύει στο Θεό ως λυτρωτή του; Μήπως αν ο ποιητής δεν έκανε την υποχώρηση αυτή, δεν θα γινόταν η ιστορία του Ιώβ βιβλίο και δεν θα τη μάθαινε κανείς; Μήπως είναι μια υποχώρησε στους άρχοντες; Ενώ ο Δαβίδ, που ήταν βασιλιάς τολμάει και γράφει στον ψαλμό του, "άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν",(άρχοντες με κατεδίωξαν άδικα). Τα λόγια αυτά περιλαμβάνονται στη νεκρώσιμη ακολουθία και είναι τα τελευταία λόγια που απευθύνει ο νεκρός στους ζώντες, σαν το μάθημα που αποκόμισε στο σύντομο ταξίδι του σ΄ αυτή τη ζωή.
Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο για την προδοσία του Ιούδα. Ο Ιησούς που μας δίδει την εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς του μας δίδει ο ίδιος το παράδειγμα. Προσεύχεται πάνω στο σταυρό για τους σταυρωτές Του. Αποκαλεί με τρυφερότητα τον Ιούδα,φίλο, τη στιγμή που τον προδίδει φιλώντας Τον.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει σε μια επιστολή του, να μη ζητάμε απ΄ το Θεό να μας γλιτώσει από τα βάσανα, αλλά να μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να τα υπομένουμε, χωρίς να χάσουμε την πίστη μας και το ηθικό μας. Αυτός που έχει ακμαίο το ηθικό του δε φοβάται γιατί έχει το Θεό μέσα του.
Η οικονομική τρομοκρατία σε βάρος του λαού μας έχει αυτό το στόχο, να κάμψει το ηθικό του. Η άμυνα του καθενός από εμάς είναι η άμυνα του Λόγου του Θεού. Με την προσευχή και την ταπείνωση θα διατηρήσουμε δυνατό το πνεύμα μας και μαζί με το πνεύμα μας και το ανοσοποιητικό μας σύστημα, για να μην γίνουμε ευάλωτοι στις ασθένειες, που μας απειλούν.
Τίποτε δεν μας πάει πιο κοντά στο Θεό από την προσευχή και την ταπείνωση. Ας θυμούμαστε τα τελευταία λόγια που μας απευθύνουν οι νεκροί μας" Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου