Μ' αρέσει αυτή η παροιμία. Η ζωή είναι δυναμική είτε από την καθημερινή πλευρά της την δεις είτε απ΄ την αιώνια. Στην καθημερινή πλευρά της ζωής, αλλάζει η ζωή κι εμείς μαζί. Στην αιώνια αλλάζουμε εμείς προσπαθώντας να ενστερνιστούμε τις αιώνιες αλήθειες, δηλαδή να γίνουμε ταπεινοί.
Χθες έλαβα ένα μάθημα ταπείνωσης. Αφού δεν μ' αρέσουν οι πολιτικές συζητήσεις, γιατί αναμιγνύομαι σ' αυτές; Μπήκα στην πολιτική συζήτηση, με όλη την ηρεμία του κόσμου.
Ο δαίμων όμως δεν σ' αφήνει. Μόλις δει πολιτική συζήτηση τρίβει τα χέρια του απ΄ τη χαρά του. "Τώρα θα δεις τί γελοιοποίηση θα πάθουν", λέει στον εαυτό του και συδαυλίζει το θυμό του ενός και του άλλου, ώσπου να γίνουν σαν μικρά παιδιά.
Και βέβαια η υπηρεσία αυτή του Διαβόλου, αποβαίνει προς όφελος του Θεού. Γιατί τα "μικρά παιδιά που πιάστηκαν για τα πολιτικά", θα σκεφτούν αργότερα , όταν ηρεμήσουν τα πνεύματα, τί ηλίθια που είναι και πόσο λίγη ταπείνωση διαθέτουν.
Πώς θα μπορούσαν αλλιώς, χωρίς την παρέμβαση του δαίμονα να δουν τον εαυτό τους, όπως είναι και να θελήσουν να ταπεινωθούν και να ζητήσουν συγνώμη;
Ένας μύθος των Σαμουράϊ, των παραδοσιακών Ιαπώνων πολεμιστών, είναι παραστατικός για την ταπείνωση: Ο μύθος λέει, πως ένας Σαμουράϊ πήγε σ' ένα γέρο μοναχό και τον ρώτησε, αν υπάρχει Κόλαση και Παράδέισος. (Οι Σαμουράϊ ήταν τόσο περήφανοι, που αν τους έθιγε κανείς την υπερηφάνεια, κινδύνευε η ζωή του)
-Ποιός ρωτάει; τον ρώτησε ο μοναχός.
-Εγώ ρωτάω, απάντησε ο Σαμουράϊ.
-Ποιός είσαι εσύ;
Στην ερώτηση αυτή ο Σαμουράϊ αρχίζει να θυμώνει, αλλά συγκρατεί το θυμό του.
-Είμαι ένας Σαμουράϊ;
-Εσύ,ένας βλάκας, είσαι Σαμουράϊ;
Ο Σαμουράϊ υψώνει του το σπαθί του να κόψει το κεφάλι του μοναχού.
-Να οι πύλες της Κόλασης, του λέει ο μοναχός.
Ο Σαμουράϊ βάζει το σπαθί στη θήκη του και υποκλίνεται με σεβασμό στο γερο-μοναχό.
-Να οι πύλες του Παραδείσου, λέει ο μοναχός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου